ŞEYH BEDREDDİN – 1

Şeyh Bedreddin, kendi çağdaşları sayılabilecek olan İslâm medeniyetinin Aristotales’i İbnî Haldun (1332-1406) dan da, Batı dünyasında Wicleften sonra ilk din reformcusu Çek papazı Jean Huss’ten de önemli kişidir.

Gerçi İbnî Haldun : Aksak Timur gibi uykuda gezer “Cihangir”lere metelik vermeyecek değerde moral taşır.

 Aynı metelik vermeyişi Şeyh’te de buluruz.

İbnî Haldun toplum ve tarih kanunlarını Marks-Engels’lere müjdeci olurca izlemiştir.

Bu dahiyane buluşları, yâşadığı büyük pratik olaylardan sezmiştir.

Ama, bulduğu prensipleri, içinde yaşadığı tarihsel ve sosyal şartlar yüzünden, pratiğe uygulamayı düşünememiştir.

Şeyh Bedrettin, teori ile pratiği en canlı, en insancıl yükseklikte sosyal sentezine ulaştırmıştır.

Jean Huss (1369-1415) yalnız hristiyanlar için İsa dininde reformu öngörmekle yetindi.

Şeyh; müslüman, hristiyan, yahudi ayırımı yapmadı, bütün din ve ulus sınırlarının izafiliğini göstererek, her türlü insan ayrılıklarını “İptâl” etti.

Tümüyle insanlığı yücelten bir kurtarıcı Humanitarisme yarattı.

Batı’da ünlü “Reform” hareketi : Zengin papazların mülklerini müsadere etmekle kaldı.

Bunun sonucu Almanya’da büyük derebeyilerin, Fransa ve İngiltere’de işveren burjuvaların ekmeklerine yağ sürdü.

Şeyh; öyle dar bencil sınıf ve sınır çerçevelerinden üstün uluslararası sosyalizmin gözünü budaktan esirgemez ülkücüsü idi.

 Hüss kancıkca yakıldı, Şeyh kancıkça asıldı.

Hüss’çü hareket, kendisi öldükten sonra başladı.

Şeyh onlarca yıl hazırlanmış Anadolu ve Rumeli hareketinin başına geçti.

Hüss antika bezirgânlığın yerine modern bezirgânlığı tutmuş oldu.

Şeyh her bezirgân çıkarcılığına karşıydı.

İnsanın kişiliğini yaratan en yakın gelenekleri, “soy”unun başından geçenlerdir.

Simavnalı Şeyh Bedrettin Mahmut Rûmî, çok ilgi çekici soydan gelir.

Ona rağmen Osmanlı tarihçileri, Şeyhin adını unutturamadıkları zaman bile, hiç değilse soyunu anmamaya aşırıca uğraşmışlardır.

Cumhuriyetin doğuş günlerinde Şeyhin üzerine eğilen ilk (1925) ve 32 yıl için son bilgin “Darülfünun İlâhiyat Fakültesi Tarih’i Kelâm müderrisi” sayın M. Şerafettin oldu.

“Simavna kadısı oğlu Şeyh Sedrettin” adlı eserınde Şeyhin yalnız İsrail adlı bâbasını anar.

Elimizdeki “Menakıb”i bilmediği için,.

Şeyh üzerine yürüttüğü tek tük düşünceleri gibi Şeyhin derin soyu da askıda kalır.

Mehmet Süreyya bey :“Ecdadı Selçuk Devleti vezirlerinden idi.” der.

Şemsettin Sami bey : “Şeyh aslında Selçuk hükümdarları neslinden olup” kaydını düşürür.

 Belgratlı Muhtesip zâde Hâki : “Ecdadı Selçuk Sülâlesinden Alâettin’in kardeşi oğluna vezir dahi olup yollu yanlış bir tercüme yapar.

 Tercümenin aslını Arapça yazmış olan Taşköprü zâde ise şunu söyler : “Söylendiğine göre dedeleri Selçuk oğullarının veziri ve kendisi Sultan Alâittin Selçukinin biraderi oğlu idi.”

Böylece, Osmanlı tarihçilerinin Şeyh soyu üzerinde niçin susuş konspirasyonu yaptıkları çıtlatılmış olur.

Osmanlı padişahlığına karşı en modern anlamda halk devrimi uğruna ayaklanmış adamın – o zaman için pek önemli sayılan – bir hükümdar soyundan geldiği açıklanamazdı.

Cumhuriyetin 34 üncü yılı, candan savunduğu Şeyhin hayatını ve Şâheseri “Vâridât”ı temiz üslûbuyla veren sayın Bezmi Nusret Kaygusuz, basılı biçiminde ilk defa”Menâkız”ı ele almış olur .

Ona göre, Hayrullah Efendi Tarihinde, Şeyhle akraba olan Selçuk Sultanı Ferâmürz oğlu III üncü Alaeddin’dir.

Tarih’i âl’i Osman da : Osman Gazi Karahisarı alırken, Sultan Alâeddin, kardeşi oğlu Aktimur eliyle Osman’a malzeme, veziri Abdül’ Aziz eliyle de bağımsızlık buyrultusu ve Mısır hükümdarından Akbayrak, “tuğ ve âlem” göndermiştir.

İşte bu, Osmanlı Devleti’ne bağımsızlık buyrultusu getiren Abdül’ Aziz Şeyh Bedrettin’in öz dedesidir.

İslâm medeniyetinin o kargaşalı “Ulusların Göçü” ve derebeyileşmeleri çağında en büyük derebeyi Cengiz Sülâlesinden Mahmut Gazân han idi.

Moğol imparatoru, “böl ve güt” prensibine göre, buyurduğu Rum Selçuk ülkesinde III üncü Alâeddin Keykubâdı Konyâ’ya, Amcası Mes’udu Doğu Anadolu’ya tâyin etmişti.

Türk beylerinden Baltu, Mesud’u tek şah yapmak kaygusuyla Alâeddin’e karşı ayaklanınca, Gazân, emrindeki Kutlup Şahı gönderip Mesud’u esir ettirdi.

 Bu yol Türk beyleri Alâeddin’i bağımsız hükümdar ilân ettiler.

 Anadolu’da bu altüstlükleri kışkırtan Mısır hükümdarı Melik Nâsır’ın üzerine yürüyen Gazân Şam’da bozuldu.

Halep’ten Anadolu’ya geçti.

Oradan Alaeddin’i aldı.

İsfahan’a götürerek idam etti.

Alâeddin’in oğlu Gıyasüddin’i de boğdurttu.

Böylece artık Selçuk saltanatının gölgesi bile silinmişti.

O zaman Anadolu’da başıboş kalan iki derebeylik bağımsızlaştı.

Onlardan birisi:  Serhad üzerindeki Söğüt beyi Osman Gazi idi.

Anlaşılan, Şeyh’in dedesi Abdülaziz, kardeşi Alaeddin trajedisinden sonra, vaktiyle bağımsızlık buyrultusu götürdüğü Osman Gazi’nin yanına gelmiş ve sayılan bir gazi olarak Bizansa karşı kutsal savaşa girişmiştir.

1937 yılı, “İnkılâb Müzesi”ndeki elyazmasından işlediğimiz “Menâkız” : Henüz küçük bir ilçe beylikceğizi olan Osmanlılığın bütün şaşırtıcı atılganlıklarında Şeyhin dedesi Abdülaziz’in oynadığı öncülüğü alçak gönüllüce destanlaştırarak söze başlar.

Yazarı Molla Halil, Şeyh Bedreddin’in torunudur.

Tarihi Fâtih Mehmet günlerine varan manzum elyazmasının adı: “Hâzâ Menakıb’ı Şeyh, Bedreddin hin Kaadi İsrail”dir.

 

Şeyhin Doğuşu

1935 yılına gelinceye dek, Şeyh Bedrettin ‘in gerek dedeleri, gerekse doğduğu yer ve tarih üzerine açık hiçbir şey bilinmiyor gibiydi.

O yıl “İnkılâp Müzesi”nde Şeyhin torunu hafız Molla Halil’in manzum elyazma “MENAKIB”ı ansızın elimize geçti.

(1)        Orada olduğu gibi anlatılan Şeyhin kendisi kadar soyu da çok ilgi çekiciydi.

Osmanlıların doğuşunda, Rumeli’ye geçişinde İslâm öncüsü olarak büyük Haçlılar seferini bozuşunda, Şeyh’in soyu olağanüstü önemli, öncü rolünü oynamıştı.

(2)        Bu rol aydınlanmadıkça, Osmanlılığın pek çok sırları karanlıkta kalırdı.

1939 yılı, Menâkıp esas tutularak Şeyhin hayatı yeni baştan yazıldı: Bu kitap, 27 yıl önce yazılmıştı, yalnız dilini az düzeltip temize çekerek yayınlıyoruz.

Kişi olarak Şeyhin soyu ve oluşu üç ayrımda toplandı :

1-  Şeyhin dedesinin dedeleri;

2-  Şeyhin yakın akrabaları;
3- Şeyhin dünyaya gelişi.

 

Şeyhin Dedesinin Dedeleri

“Simavna Kadısı İsrâil’in oğlu” diye ün alan Şeylı Bedrettin Mahmut Rûmî üzerine, l939 yılına dek, Cumhuriyet Türkiyesi’nde Türkçe bir tek bilim eseri yayınlanmıştı.  

Onda Şeyhin yalnız İsrail adlı babasından konu açılır.

Kimi “Terâcüm” yazarları Şeyhin dedesinin Abdülaziz olduğunu bildiriyorlardı.

Abdülaziz’in kim olduğu, ne yaptığı bilinmezdi.

Değerli düşünürümüz Bay Bezmi Nusret Kaygusuz Menâkıp’tan yararlandığı eserini yaymakta bizden çevik davrandı.

Himmeti var olsun: Kendi açısından ve “Vâridât” tercümesiyle daha derinleşmiş olan eserinde Şeyhin açık şeceresini koydu.

 Ona göre : “Mevzuât’i Ülûm” da Şeyh, Selçuk Sultanı Alâeddinin kardeşi oğlu, dedeleri Selçuk vezirleridir : “Tâc’üt Tevârih” te Şeyhin büyük dedesi Sultan Alâeddinin yakın akrabası ve vezirlerindendir.

“Kısası Enbiya” da Şeyh, “Alâeddin’in amcası oğludur: “Şakaayık’ı Nûmâniye” ve “Lûgat’ı Tarihiyye ve Coğrafiyye”de Bedreddin, Sultan Alâeddin’in öz yeğenidir.

“Hayrullah Efendi” Tarihi ile “Vâridât” önsözünde, Şeyh Feramürz oğlu III Alâeddin oğlu Abdülaziz oğlu İsrail’in oğludur.

Bay Kaygusuz : “Bedreddin’in dedesi Abdülaziz, kardeşi III.Alâeddin Keykubâd’ın vezirliğinde bulunmuştur.” der.

Abdülaziz’in atalarıyla uğraşmaz.

Özetlemeye önem vermiştir.

Oysa Menâkıb Şeyhin en canlı trajedisini verdiği gibi Abdülaziz’in dedeleri üzerine de açıklama yapar : “Ceddi ânın Bağdat ilinde, ey said “Oldu Cengiz hân elinde Şehid” der.

Cengiz 621 yıllarında Batı’ya döndüğü vakit Bağdat Halifesiyle müttefikti.

Yalnız Moğol tüccarlarını öldüren Hvarzim şahı Alâeddin’den öc almak üzere: Maverâünnehr, Hvarzim, Horasan, Kafkas ülkelerini hallaç pamuğuna çevirdi.

 Ama, Bağdat’a inmedi.

Molla Halil’in durup dururken yalan söylemeyeceğine, belki tarih yanlışı yapmış olacağına göre : Abdülaziz’in dedesi Bağdat ‘a ne vakit gelmiştir ?

Orada niçin öldürülmüştür ?

Herkesten daha yetkili olarak Menâkıb şunu anlatır : Nesi idi Sultan Alâiddine bil… Şüphe yoktur bu söze ey zinde dil
“Şâh Alâeddin nesliydi özü…”

Bu şah Selçuklardan hangi Alâeddin idi?

Şeyhin ataları onunla nasıl kuşaklanıyordu?

Al’i Selçûkilere neslen vezir “Hem çü Al’i Bermeki Abbas mir.” deniliyor.

Cengiz Kâşgarı 1219 yılı, Semerkand’ı 1220 yılı ele geçirmiştı.

O sıralar (G. 617, İS : 1220) Rum (Anadolu) Selçuk Sultanı Alâeddin Keykubad İbn’î Gıyasüddin Keyhusrev (ölümü : 635, Kaamûs âlâma göre 636, İs.1237) idi: Bu kişi Cengiz’le birlikte Hvarzim şahı Mehmed Alâeddin’e saldırmıştı.

 Menâkıb, hangi Selçukluları konu ettiğini belirtmiyorsa da, Rum Selçuklularını anlattığı besbellidir.

Alâeddin adını taşıyan üç Selçuk Hânı yalnız Rum (Anadolu) ülkesinde saltanat sürdü.

Bu Selçuklu Hânların dölünden gelen Şeyhin ataları, o hânedana soyca “Neslen” vezir olmakta, tıpkı “Bermek” oğullarının Abbâsilere soyca vezir oluşlarına benzermiş.

 Bir mecûsi ateşgede hizmetçisi olan Bermek acem bezirgân muhalefeti üzerine barbar kollektif aksiyon geleneğini temsil eden Horasanlı Ebâ Müslim ile birlikte Irak’ta küçük bir tarihsel devrim yapıp “Abbâsiye” halifeliğini kuranlardandı.

Bermek oğulları 750 ilâ 788 (G. 132 ilâ 171) yıllarında, sıra ile babadan oğula geçmek üzere, 40 yıl Abbâsiler ister istemez “neslen vezir” olmuşlardı.

Bu kadar ayrıntılı anlatılan bir olay uydurma olamaz.

Öyleyse işin aslı nedir ?

 

Şeyhin Dedesinin Dedesi Bağdat’ta

Şeyhin dedesinin dedesi Moğol saldırıları sırasında Bağdat’a niçin gitmiş ?

Menâkıba göre : Emmisi şah olduğu vakte anın
“Kaçup Abbâsilere gitmişti anın.”

Eski Türkler’de, Babahânlı göçebe geleneğince, Hân’ın büyük oğlu, veziri “Beşe” veya Paşa’sı olurdu.

Abdülâziz’in dedesi, anlaşılan Selçuk Şahının hem büyük oğlu, hem veziri imiş.

Hangi Şâhın ? Söylenmiyor.

 Selçuk Şah ölünce yerine büyük oğlu geçmeliydi.

Burada, çocuğun amcası açıkgöz davranıp tahta konmuş olacak: O zaman, baba mirası Şahlıktan yoksun kalan büyük oğlu, yâni Abdülâziz’in dedesi Bağdat’a kaçmış bulunabilir.

Menâkıb’ın anlattığı böyle yorumlanabilir.

Bu yoruma hak verdiren başka olaylar da eksik değil.

İlkin, Menâkıb dahi Şah Alaeddin’le soydaş olan Bedreddindir, diyor.

Cengiz ile, işbirliği yapan Alâeddin birincisidir.

Abdülâziz’in dedesinin Bağdat’a kaçışı besbelli çok sonlara gelir.

Cengiz hengâmesinden yüzyıl önce İran Selçukları devletinde Hasan Sabbab’ın “Haşisi Partisi”, Rum Selçukları devletinde “İsmâilî” Partisi gibi tanrısız devrim örgütleri türemişti.

Demek her iki Selçuk düzeni çıkmaz çağın kapısını çalıyorlardı.

 Halk içinde yaman etkiler yapan devrimci partiler kimi saray ve hanedan üyeleri arasında bile hoşnutsuz taraftarlar bulmuşlardı.

İlkel sosyalizm geleneklerini büsbütün yitirmemiş bulunan hanedan üyeleri halktan yana, saray entrikalarına kapılanlar halk düşmanlığına dönünce, arada ister istemez çekişme ve çarpışmalar baş gösterdi.

Çarpışmalardan halkın kendisine pek bir rahmet yağmazdı.

Kimi Bizans İmparatorları, kimi onların karşı kutbu olan Bağdat halifeleri, entrika çevirip yararlanmaya çalıştılar.”

Böylece, birbirinden çıkma üç kördüğüm ilmeklendi :

1- İç kargaşalıklar,

 2- Hanedan kavgaları,

3- Dış karıştırma ve karıştırmalar.

Bu şartlar ortasında Bağdat’a kaçış olayı kendiliğınden anlaşılır.

Abdülâziz’in dedesi Bağdat’a kaçarken, Selçuk Sarayında ve ülkesinde besbelli kargaşalıktan geçilmiyordu: Ancak bu kaçış hangi zamanda olmuş olabilir ?

İlkin, Abdülâziz’in dedesi Cengiz zamanı Bağdat’a kaçmış olması gerektir.

 Menâkıb’ın verdiği başka konkret olaylar o tarihle bağdaşamaz: Alim etti Mu’tesim – billâh ani

“Şeyhülislâm eylemişti ey ganî” deniyor.

Bağdata gidip, Şehülislâmlık derecesine dek bilgini yetişmek için, önce kaçanın öğrenim çağında bir genç olması gerekir.

Amcası zoruyla tahtı elinden alınmış gencin durumu buna uygundur.

Sonra, aynı gencin, en az yirmi otuz yıl bilim alanında seçkinleşmesi gerekir, ki Şeyhülislâmlığa çıkabilsin.

Şeyhülislâmın Bağdat Fethi’nde trajediye uğradığı, Bağdat’ın Moğollarca ele geçirilmesi ise 1258 yılına düştüğü düşünülsün.

O tarihten 23 yıl öncesi 1215 yılı gerçekten Rum Selçukları sarayında bir başka trajedi oynanır.

Bizans adamı Gıyasüddin Keyhusrev, savaş sırasında öldürülünce, tahta geçen İzzeddin Keykâvus, hem amcasını, hem küçük kardeşini boğdurup kumandanlarını yaktırır!

Abdülâzızin dedesi (Şeyh Bedreddin’in dedesinin dedesi) her kim olursa olsun, Bizans yanlı olan o Sultan İzzeddin şerrinden yakasını kurtarıp, amcası elinden İslâm halifeliğine sığınabilir.

Her zaman ve her yerde “Ruhani” rol görünmez eliyle kaçanı kendine bağlar.

 Batı Ortaçağında barbar kralları dama taşı gibi kullanan Papalıktır; Doğu Ortaçağında, komşu devlet saraylarına parmağını sokan İslâm papalığı Abbasî Halifeliği, kendisine sığınan genci, bir gün yeri gelince kullanmak üzere yetiştirip, zekâsına göre en yüce bilginliğe çıkarmış olabilir.

Menâkıbin sözleri birbirini tutar.

 

Şeyhin Dedesinin Dedesi Nasıl Öldürüldü?

Menâkıb, Abdülazizin dedesi için “Cengiz Han İLİNDE şehit oldu” diyor; Cengiz zamanında demiyor.

 Sözünün anlamını aşağıda biraz daha açıyor.

 Öldürülme sebebi, tam Şeyh Bedrettin’in şânına uygun bır ülkü ve düşünce yiğitliğidir : “Nâsır î Tûsiye oldem arbede
“Eyliyen ol idi muhkem, ey dede
“İbn’î Hâcib’le ikisi, ey hümâm
“Idicek ilzâm ani beynel enâm
“Kaakıyıp ibn’î Hülâgûy’i lâiyn
“Itti anları Şehid anda hemiyn.”

Burada anılan adlar, elyazmalarında çok görüldüğü gibi, Arapça harflerin kötü imlâ yanlışına kurban gitmiş görünüyorlar.

Bedreddin’in babası “İsrail” iken, Câmiülfusûleyn ile Brockelmann’da “İsmail” olmuştu…

Yanlışları ayıklamalıyız.

Bir yol, anılan Abbas Halifesi Mu’tasanı olamaz : Müsta’sim olacak.

 Bağdat Moğollar eline geçtiği gün, Abbasi halifesi Mürtâ’sim- billâh idi.

Ondan sonra, Abdülaziz’in dedesiyle “Arbede” (kapışma) yapan kişi de Nâsır Tûsi olamaz.

Besbelli ünlü bilgin Nâsivrüddin’i Tûsi ile acem folklorcu ozanı Nâsır Tûsi birbirine karıştırılıyor.

Hattâ, İbn’î Hacib’in birlikte öldürülmüş olduğu bile epey şüphelidir.

Abdülazizin dedesiyle Nasivrüddin neden kapıştılar ?

Hülâgû oğlu niçin kızdı ?

Bağdad’ın Moğollarca ele geçirilmesi trajedisinde bütün tarihsel devrim trajedilerinde barbarların çağırılışına benzer büyük tarihsel ihanetlerden biri yatar.

Halife Müsta’sım : Şiilere eğginlik gösteriyordu.

Bir Şiî olan Müeyvedüd-din İbn’î Alkami’yi kendisine vezir yapmıştı.

Bu vezir ile, gene Müstâ’sımın yakınlarından ve çağın bilgini sayılan Nasivrüddin Tûsi gizlice birleştiler.

Cengiz oğullarından Hülâgû Hânı, gelerek Bağdat’ı alması için çağırdılar.

Herşeyden habersiz Halife, Bağdat dışında Moğollara yenilince, dönüp kaleye kapandı.

Kuşkulanmadığı veziri İbn’î Alkami ile Nasivrüddin Tûsi, Halifelere, görünüşte haklı bir teklif yaptılar.

 Kaleden dışarıya çıkıp Hülâgû karşılanır ise, vaktiyle Selçuk, oğlu Tuğrul Bey için Doğu’da, Atillâ’ya karşı Papaca Batı’da yapıldığı gibi, kan dökülmeden gelenler elde edilmiş olacaktı.

Halife, kurulan tuzağa düştü : “Devlet adamlarını ve kent ileri gelenlerini yanına alıp, mağrur Hânı karşılamaya çıkan Halife, bütün maiyyetiyle Tatarlar tarafından öldürüldü.”.

Menâkıb’ın anlattığı olay budur.

Şeyh Bedrettin’in dedesinin dedesi de iki yüzlülüğe dayanamamıştı.

Belki İbn’î Hâcib’le birlikte dönek Şü Nasivrüddin Tûsi’yi Hanefilik veya Mâlikilik adına “ilzam” (hapt) etmişler.

Buna içerleyen Hülâgû oğlu da, safi düşmanlarını kılıçtan geçirtmişti.

“Meyyitini ehl’i sünnet aldılar
“Ebu Hanife iline kaldırdılar
“İkisinden gayri hem, ey din eri
“Vardı bin mikdar âlim, key çeri
“Cümlesi maktû oluptur bigünah
“Oldular fenâ fülâtünde tebah”

Binlerce bilgin ve asker ölüsü arasından, İbn’î Hâcib sağ kalmış olabilir.

 

Fetret Ve Konya’ya Dönüş

Menâkıb bir şey daha söylüyor :
“Fetret oldu ol arada ki, azim
“Cümle Rum’a nâzil oldular zebim”

“Fetret” : Antika tarihte patlak veren her tarihsel devrimden sonraki devletsiz anarşi zamanlarına denir.

Bu hangi fetretti ?

Uzak Doğunun Çin ve Hint medeniyetleriyle Yakın Doğunun Irak, Mısır ve Akdeniz medeniyetleri arasında en istikrarlı geçit İran yaylâsıdır.

Çin ve Hintten kalkacak kervan, Akdeniz kıyılarına inmek için, İran yaylâsından aşıp gelirdi.

Bu tarihsel karayolunun en işlek kuzey kestirmeleri üstünde Horasan ve Hvarzim ülkeleri gelişmişti.

 İslâmlıktan az önce, bitmez tükenmez Bizans – Acem savaşlarıyla tıkanmıştı.

 O zaman, Umman denizi üzerinden güney yolunu deneyen İslâmlık sahneyi tuttu.

Tarihsel orta karayolunu açar açmaz, iç zıtlıklarla parçalandı.

Bir sürü “Tavâlfülmülûk” bin başlı müslüman derebeylikleri orta yolu gene tıkadı.

Bu sefer, Orta Asya yollarının eski bekçileri ve kervancıları işe el koymak zorunda kaldılar.

Cengiz ve oğulları, Takakifül-mülûk devletçikleriyle yaptıkları ticaret andlaşmalarının para etmediğini görünce kılıca sarıldılar.

 Daha doğrusu gerek Çin, gerekse İslâm medeniyetlerince el altından saldırmâya kışkırtıldılar.

 Cengiz, Hvarzime karşı Bağdât Halifeliği ile Rum Selçukluları tarafından çağırılır.

Hülâgû, bizzat Bağdat Halifesinin vezirleri tarafından çağırıldı.

Orta Barbarlığın tâze vurucu gücü, büyük Orta kervan yolunu kanla, demirle açtı.

Zengin ticaret ve İslâmlık merkezleri : Buhara, Semerkand, Belli, Merv, Hcerat kentleri yakılıp yıkıldı.

 Çevrelerde ilişen yığınla kabile ve aşiretler, Batıya doğru ürkütüldüler.

 Cengiz zamanı 17 yıl süren Fetret çağında göçmen kuşlar gibi bilgin katarları akıntıyla Batıya sürüklendiler.

Mevlânâ Celâleddin Rumî’nin babası Buharalı Emir Sultan, Şemseddin Tebrizi, Sadreddin Konevî, Burkhaneddin Mehmet Tebrizi, Ermiyeli Hüssameddin, Şehabeddin Süherversi, İdrisi, Cenâbî bunlardandı.

Anlaşılan, Abdülazizin babası da, bilgin katliâmı yapan Hülâgû oğullarından, aynı mekanizma ile yakayı kurtarınca yeniden Batıya kaçıp Konya’ya sığınmıştır.

Ve Abdülâziz : “Geldi Konya’da vücuda kendüzi
“Salı Alâeddin nesliydi özi”

Bir nokta kalıyor : Âbdülâzizin dedesi Konya’dan kaçmışken, şimdi babası Konyaya dönebilir miydi ?

Aradan yüz yıl geçmiş, kendisinden kaçılan İzzeddin Keykâvus çoktan ölmüştü.

İzzeddin’in torunu II. Gıyasüddin’le birlikte Rum Selçuklar Moğol oyuncağı olmuşlardı.

 II. İzzeddin Mısır’la andlaştığı için azledildi.

Kırım’da öldü.

Üç oğlundan Mesud’u Abaka kovar, Mahmut Gazân, Doğuya hükümdar yapar.

 II. İzzeddin’in üçüncü oğlu Feramürz’ün de üç oğlu vardır.

 Konya hükümdan II. Alâeddin, Şeyhin dedesi Abdülâziz ve Abdülmümin.

Bu kısa geçmiş Şeyhin alınyazısı olmuştur :

1-FETRET : Şeyhin soyunu yeriden oynatıyor.

Dört kuşak yukarıdaki dede Cengiz akını sonuçlarıyla öldürülüyor.

Aynı Uzak ve Yakın Doğular arası kervan yolunu, aynı ticaret amacıyla aynı Tatarlar 13. yüzyıl başında Cengiz,14. yüzyıl sonunda Timur adı altında açıyorlar.

Bu “Aziym Fetret” in ikincisinde Şeyh Timur “Afet”ini gözüyle görmek için Tebrize dek koşacaktır.

2 - Devrimcilik : Şeyhin atalarını ve halkçı geleneği Selçuklularda kazıyan İzzeddin Keykâvus’un Sivas’taki mezarına şöyle yazılmıştır.

 “Saltanat tahtından mezar evine indi.

Hazineleri, gücü kalmadı.

Gezisini yaşayışiyle birlikte bitirdi.

İşte her şey böyle zevâl bulur.”

Demek Şeyhin soyu böyle kişilere karşı, halka yakındı.

Onun için, o sarayları titreten yaman İslâmiyye devrimciliği, Şeyhin ruhunda parlayacaktır.

3-  Ülkücülük; Şeyhin ataları inançları yolunda ölmeyi bilmiş, büyük fikir şehidi olmanın yüceliğine ermişlerdir.

Abdülâziz’in dedesi : Medeniyetin biricik ölmez değeri bilim uğruna ilk büyük bayrağı çekmiştir.

Şeyh o bayrağı dedelerinin elinden alıp, dünya saltanatı peşinde insanları ezenlere karşı çıkacaktır.

 

Osmanlılık Ve Şeyhgil

Şeyhin ataları, Rum Selçukluları sarayından uzaklaşınca, Bağdat’ta bir çeşit bilim hânedanı kurmuş oldular.

 Ancak, zamanın yaman kargaşalıkları ortasında kılıç ve baş kesin rolü oynuyordu.

Her sahici müslüman, bilimi kılıç gibi kullanmak zorundaydı: Göçebe geleneğinin medeniyet ülkücülüğü kişileri ister istemez hem EVLİYA (Hâvâri, hem MÜCAHİD (kutsal asker) demek olan GAZİ (Şövalye) yapıyordu.

Şeyhgil de soyca yarı bilgin, yarı mücahit kesildiler.

 

Osmanlı Kuruluşu Ve Şeyhgilin Gaazileri

Adil oğlu Oruç’un yazdığı “Tevârih’i Al’i Osman’a göre,Osman henüz adsız binlerce gaaziden biri iken, yeğeni Aktimur ile Selçuk Sultanı Alâeddinden (şeyhin dedesinin kardeşinden) silâh yardımı alarak Karahisarı ele geçirdi.

Bunun üzerine Alâeddin, veziri Abdülazizle (şeyhin dedesi ile) Osman Gazi’ye : “Mısır hükûmdarlarından gelmiş Hz. Peygamberin ak sancağı ile tuğ ve alem ve değerli başka hediyeler gönderdi.

Osman Gazi: Gönder üzerindeki hilâli çıkartıp, büyük bir saygı ile otağı üzerine koydurdu.”

 Bay Kaygusuz : “Abdülaziz’in ve kimi hısımlarının sonradan Osmanlılara geçmesi, mutlaka bu ilk tanışmanın tesiriyledir

 Demek Osman Gaazi’nin tarihe ilk girişi, Şeyhgilin eliyle olmuştur.

 Öyleyken, Şeyhgilin en ufak mevki hırsı gözetmediler.

Din düşmanı saydıkları hristiyanlığa karşı savaşmak onlara yetiyordu.

Saltanatın ne olduğunu öğrenmişlerdi.

Batıya karşı Osman oğullarına kavga yoldaşı olmaktan başka amaç akıllarına gelmedi.

Osmanlılığın kuruluşu gibi, en cesur fetihlerinde de Şeyhgilin payı hiç bir tarihte yazılmadık kertede büyük oldu.

Osmanlı akıncısı olarak Çanakkale önüne geldikleri vakit, Şeyhin dedesi Abdülâziz yüz yaşını aşkın bir pirdi.

 Çoğu gaziler gibi hem derviş, hem kılıç eriydi.

Önce Mevlâna Celâleddin Rumi’nin has haremine emin oldu.

“Pire hizmete itmiş idi ol emir
“Şâhlar halinden olmuştu habir
“Hazret’i Mevlâna’ya ermişti ol
“Eşiğine nice yıl olmuştu kul.”

Mevlânâ ölünce, Hüsameddin Rumî Çelebi’nin “Şamda’nına mum” olmakla yetindi.

Saltanatı dervişlikle seve seve değişmiş, fukaralıkla kendisini hiçe saymaktan daha yücelik bulamamıştı: “İhtiyar etmiş idi fakr’ü fenâ-âna vird olmuş idi hamd’ü senâ”.

Gazinin anladığı “Fenâ : Yokolma” tekkede fodla öğütülüp, yasla da ölmek değildi.

 Olumlu işler görüp, yaratırken yitmekti.

Hangi gün “Gazâ kapısı açılsa” Abdülâziz “Fiy sebil’il -lâh” (Tanrı yolunda) elde kılıç o kapıdan er meydanına ilk çıkan olurdu.

Savaşta uğuru denenmişti.

Beyoğulları (şehzadeler) Abdülâziz’siz kavgaya girmezlerdi.

Yiğitliği yazılmakla tükenmezdi : “Önüne düşerler idi.

 Gaaziler – Konsa dolardı oyalar, yazılar – Her gazâda bile olsa idi ol-Cümleye nusratla hak açardı yol” yüzyılı aşan tecrübesiyle hep ileriyi görürdü.

Her dediğinin çıktığı denenmişti: “Bir sözü söylerdi ol günde ayân – Ertesi vaaki olurdu ol heman”

Altay, oymak öğütlerinden beri, Osmanlı yiğitlik geleneğinde: Üçler, Yediler, Kırklar vardır.

Abdülâziz tayfası YEDİLERdendi: “Yedi kimse idi bunlar, ey civan –Heft encümveş yere taban olan.”

Yeryüzüne ışık saçan bu yedi yıldızın başı Abdülazizden sonra, iki kardeşi gelir; biri Abdulmumin.

Yürekli çeridir; Abdülâzizin bilgin oğlu (Şeyhin babası) İsrail dir.

Genç İsrail hem Şeriat hem Cenk yiğitiydi : “Buyruğunu tutardı Allahın tamam – Hükm’ü Şer’a olmuş idi kalbi râm Dirler içli ana İsrail’i vakt – Cenge oldugu içün Azrail’i vakt”.

Şeyhgilden tarih denizinin yüzeyine çıkan beşinci baş :Abdülâziz’in kızkardeşi oğlu Tülbentli İlyas’tır.

O sıra, her çeri “börk” denilen keçekülâhı giyerken o ak sarığı ile tanınırdı: ”Kimse tülbent giymez idi ol zaman – Doğru börkler giyer idi her civan – Ak amâme sarıyor ol gördüler Lâkabın Dülbendli İlyas verdiler.”

En sonra gelmekle birlikte, adlarını güçleriyle Osmanlı tarihine sokmuş olan Şeyhgilin iki Türk şövalyesi: Hacı İlbeyi ile Gazi Ece’dir.

Bunlar Abdülâziz’in kızkardeşi kızının oğullarıdırlar.

Babaları, hiç de Selçuk hanedanından gelmiyordu Menâkıb’da yalan yok : “Lik, nesli Âl’i Selçûki değil Gürgen tohumu dürerlerdi; öyle bil”.

Bu gürgen tohumu çocukların atları vardı.

Kılıçları hakkına “Nâmdâr ve küfre lâyık kimselerdi.”

 Tarihte değme Osman oğullarıyla atbaşı birlik ün bırakacaklardı.

 

Rumeliye Geçiş

Osmanlının Rumeliye geçişi, doğrudan doğruya Şeyhgil “Yediler” inin eseridir.

 Bir gün “Beşe Süleyman ile bu yedi acar” deniz kıyısında buluştular.

Nasıl etsek te : “Rumeli İslâm ile bayındır olsa diye düşündüler.

O gece “Şeyh Süleyman” bir rüyâ gördü: Bütün erler toplaşmışken, görünmez eller :
“Diktiler önüne bir kâfur mum
“Şûlesinde görünür aksây’i Rum
“Noş minâreler yapılmış ol zaman
“Okunur savt’ı bülend ile ezan.”.

Görüyoruz, Rumelinin fethi Osmanoğullarının rüyalarına Şeyhgil Yedilerinin baskısıyla girmiştir.

O altbilinç karanlığında enerji kazanan ülküyü, bomba gibi Osmanlı bilincine çıkaranlar da gene Yedilerin başı olur.

“Beğe”liği, sonradan “Paşa”lığa çevrilen Orhan Gazi oğlu Süleyman “Kâfur mumu ışığıyla tüm Rum ilinde “Hoş minarelerden avaz avaz ezanlar okunur görüşünü yoldaşı Gaaziye anlatır anlatmaz o : “Dedi bir fethe işarettir, tamam! – Himmet idinüz geçelüm cümlemiz – Din uğruna yeğdür anda ölmemüz Yediler’in dinamizmi zincirinden boşandı.

Abdülâziz’in yorumu üzerine : Beşe Süleyman, Gazi Ece, Gazi İsrail, Gazi Abdülmümin, Hacı İlbeği ve arkadaşları, gemi ile karşıya geçtiler.

Beşe Süleyman : “Az zamanda çok etti fütûh – Sonra attan düşüp teslim etti ruh.”

Süleyman’ı “Bolayırda kodular”.

 Türbesini yapıp, ertesi gün sağ kalanlarla gazâya çıktılar.

Her davranış öylesine basitti.

İş yapıldığı için, kişi tapıncı ile adam aldatmaya kimse kalkmıyordu.

Osmanlının Rumeliye geçişinde Şeyhgil’in oynadığı önemli rolü, resmî tarih de gizleyemez.

Cihannümâ daha çok ayrıntılar verir: Süleyman Beşe ilkin Ece Bey ve Gazi Fazıl’la sözleşir.

Bu adamlar Virancahisar denilen yerde Güğercinliğin aşağısından Çinihisar yanlarına geçerler.

Orada canlı bir esir yakalarlar.

 Öldürmek şöyle dursun, esire “Hil’at” giydirirler.

Gönlünü alarak, Hisar’a girilecek yeri öğrenirler.

Onun üzerine, 80 kişi toplanıp, sallarla karşıya atlarlar.

Hisar’ı ele geçirirler.

Burada ad ıgeçen Fâzıl bey Şeyhin amcası, Gazi Ece halasının torunudur.

 

ŞEYH BEDREDDİN

Simavnalı Şeyh Bedrettin, 1420 tarihinde doğmuştur.

Gerek Türkiye Devrim tarihinin, gerekse bütün insanlığın Sosyal Devrim tarihinin en ilgi çekici, en büyük kahramanlarından biridir.

Bu büyük devrimcinin hayatı ve yaşadığı devrin olaylarına kısaca bir göz atacak olursak şunları görürüz.

Şeyh Bedrettin’in zamanına kadar medeniyetler dıştan gelen barbar akınlarıyla -tarihsel devrimle- yıkılırlardı.

Aksak Timur’un Yıldırım Beyazıt üzerine yaptığı akın tarihsel devrimlerin en sonuncusuydu.

Şuursuz medeniyet yıkılışları karşısında ilk sosyal devrimi yapmaya çalışan, Modern çağın müjdecisi Bedrettin, düşünce ile davranışlarını birleştiren büyük bir kişidir.

Düşüncelerini “Varidat” ve “Teshil” isimli kitaplarında söylemiştir.

Şeyh Bedrettin gençliğinde uzun seneler Mısır’da; fıkıh, kelâm… gibi zamanının ilimlerini tahsil etmiştir.

 O devirde halkın durumu yürekler acısıydı.

Osmanlı Devleti, Padişah tarafından yönetilir; padişahın soyca yakınları olanlar; sultan, han, hünkâr ve hünkâr beyleri vb. adlarla ülkenin verimli topraklarını aralarında paylaşıp, topraksız köylüleri köle gibi çalıştırırlardı.

Bu köylüler savaşlarda da asker olurlardı.

Buna karşılık Şeyh Bedrettin ve müritleri; halkın arasına karışıyor, toprakların onu işleyen, ona alın terini karıştıranların olduğunu, insanların kardeşliğıni öğütlüyorlardı.

Şeyh Bedrettin bir ortaçağ köylü sosyalizmini ortaya koymuştu.

Bu konudaki görüşleriyle, kendinden iki asır sonra gelecek olan ütopik sosyalizmin kurucusu Thomes Moore’dan daha ileri görüşlü ve gerçekçiydi.

Yıldırım Beyazıt oğulları arasındaki taht kavgaları sonunda; Sultan Mehmet diğer kardeşlerini yenerek tahta çıkmıştı.

 İleri görüşlü bir kimse olan kardeşi Musa Çelebi ise Şeyh Bedrettin’den yanaydı.

 Sultan Mehmet; Musa Çelebiyi de yenerek Şeyh Bedrettin’i İznik kasabasına sürgün gönderdi.

Şeyh burada boş durmayıp; en sadık adamlarından Börklüce Mustafa ve Torlak Kemal’i halkı teşkilâtlandırmaları için Aydın ve Manisa dolaylarına yolladı…

Aydın’a, oradan Karaburun dolaylarına giden Börklüce Mustafa, köylülerle ilişki kurdu ve görüşlerini kabul ettirdi.

Bölgedeki Hiristiyan halkla da dostluk kurdu.

Ve bir kısım topraklardan ağa-bey takımını atarak, toprağı hep beraber işlemeye, sosyal adaleti uygulamaya, kardeşçe yaşamaya başladılar.

Durumdan endişelenen Sultan Mehmet, Saruhan (şimdiki Manisa) valisini üzerlerine gönderdi.

Teşkilâtlanmış köylüler Valinin kuvvetlerini Karaburun’un dar geçitlerinde tepelediler.

Bu sırada Şeyh Bedrettin İznik’ten kaçarak Bulgaristan’ın Deliorman bölgesine gitmişti.

Börklüce Mustafa’nın çok güçlü olduğunu öğrenen Sultan Mehmet bu sefer de Sultan Murad’ı büyük bir kuvvetle üzerlerine gönderdi.

Zaten bunu bekleyen Börklüce kuvvetleri “düşman ordusuna on bin balta gibi daldı.”

Kahramanca çarpıştılar.

 8 bini öldü.

Diğerleri esir edildiler.

Bu olayı, devrimci şairimiz Nâzım Hikmet; “Şeyh Bedrettin Destanı” kitabında şöyle destanlaştırır:

“Hep bir ağızdan türkü söyleyip
hep beraber sulardan çekmek ağı,
demiri oya gibi işleyip hep beraber
hep beraber sürebilmek toprağı
ballı incirleri yiyebilmek hep beraber
yarin yanağından gayri her şeyde
her yerde
hep beraber
diyebilmek için
on binler verdi sekiz binini…”

Yenilen bu devrimcileri, Ayasluğ şehrine götürüp boyunlarını vurdurdular.

Börklüce Mustafa’yı da kollarından bir deveye bağlayarak çarmıha gerdiler.

 Bir çok şehirlerde gezdirerek teşhir ettiler.

Manisa dolaylarındaki Torlak Kemal’de aynı akıbete uğratıldı.

Bu sırada Deliormanda Bedrettin’in etrafında bir çok halk toplanmıştı.

Teşkilâtlanmak üzereydiler.

Bunun duyan Sultan Mehmet adamlarından bazılarını Bedrettin’in yanına göndererek, onun müritliğine geçmelerini söyledi.

Aslında bunlar birer ajandı.

Ve fırsatını kollayarak Bedrettin’i çadırında bastırıp bağladılar.

Serez şehrindeki Sultan Mehmet’in yanına götürdüler.

 Öldürülmesine fetva çıkartıp Serez çarşısında bir ağaca astılar.